---

ઓખાહરણ-કડવું-૬૨   (રાગ-ગેડી)
બાણાસુર બાણ વડે અનિરુદ્ધને બાંધ્યો

અશ્વ કુંવર રથે ભાથા ભરી, આવ્યો બાણાસુર વેગે કરી;
જોધ્ધાને નવ માયે શૂર, ચઢી આવ્યું એમ સાગરપૂર.

વાજે પંચ શબ્દ રણતુર, મારી જોધ્ધા કર્યા ચકચુર;
બાણાસુરનાં છૂટે બાણ, છાઇ લીધો આભલીઆમાં ભાણ.

થયું કટક દળ ભેળાભેળ; જેમ કાપે કોવાડે કેળ;
આવ્યા એટલા ધરણી ઢળ્યા, તેમાં કોઇ પાછા નવ વળ્યા.

આવી ગદા તે વાગી શીશ, નાઠો હસ્તી પાડી ચીસ;
બાણાસુર પર ભોંગળ પડી, ભાગ્યો રથ કડકડી.

રાયની ગઇ છે સુધ ને શાન, ભાંગ્યું કુંડળ છેદ્યા કાન,
પાછો લઇ ચાલ્યો પ્રધાન, ઘેર જાતામાં આવી સાન.

પછી બોલે છે રાજન, સાંભળો મારા પ્રધાન;
રાય હમણાં ભોંગળ આવશે, જાણું છું જે જીવડો જશે.

પ્રધાન કહો ક્યાં થયા અજાણ, ક્યાં ગયું મહાદેવનું બાણ;
મેલે તો થાય કલ્યાણ, આ ફરીએ બંધાશે પ્રાણ.

તે લઇ બાણાસુર પાછો ફર્યો, તે ઉપર માળિયે સંચર્યો;
અનિરુધ્ધે વિચારી વાત, હવે હું જોડું હાથ.

શિવનું વ્રત તે સાચું કરું, વચન એનું મસ્તક ધરું;
અનિરુધ્ધે બે જોડ્યા હાથ, બાણાસુરે મેલ્યું બાણ.

આફરીએ બંધાઇ પડ્યો, ઉપરથી પરવત ગડગડ્યો;
લાતું ગડદા પાટું પડે, તે દેખી ઓખા રડે.

ત્યાંથી મનમાં વિચાર કર્યો, અનિરુધ્ધને લઇને સંચર્યો,
મારતા કુંવરને લઇ જાય, ઓખા રુએ માળિયા માંય.