---

ઓખાને ચિત્રલેખા મંદિર માળિયામાં

ઓખાહરણ-કડવું-૧૭    (રાગ-સાખી)

ભાદરવે જે કરે હળોતરા, શત્રુ પાસે માગે શીખ;

ને ઘેર પુત્રી લાડકવાયી, તેનાં મા બાપ માગે ભીખ.

 

બાળે અગ્નિ બધું વન દહે, છળવડે પર્વત કોરાય;

જો અબળા રૂઠી જે કરે, મણિધરે નવ કરાય.

 

મણિધર નારી ને ઋષિકુળ,નદી નૃપ ને કમલા,

એટલા અંત ન લીજીએ, જો ઇચ્છીએ કુશળક્ષેમ;

 

(રાગ:ઢાળ)

 

નગર થકી એક જોજન, રાજાએ મહેલ રચાવ્યો સાર;

ગોખ બારી ને અટારી, તેનો કહેતાં ન આવે પાર.

 

મરકત મણિમોતીએ જડ્યાં, માંહે પીરોજાના પાટ;

હયશાળા ગજશાળા જે, હીંચવા હીંડોળાખાટ.

 

દિવસ માસ ને વરસ ગયાં, કન્યા મોટી થાય;

ચિત્રલેખા સંગે રમતાં, ઉલટ અંગ ન માય.

 

સવાલાખ જોદ્ધા રખવાળે, મેલ્યા છે રાજન;

એમ કહેતાં ઓખાબાઈ ને, આવ્યું છે જોબન.

 

તમે રાત્રે જાગો, દિવસે જાગો, નવ મીચો લોચન રે;

ઓખા કેરા માળિયામાં, રખે સંચરે પવન રે.

 

શોણિતપુર પાટણ ભલુ,રાય બાણાસુરનું નામ;

ઓખા એની પુત્રી કહીએ,કરતી ઉત્ત્મ કામ.

 

ધડી ઓકમાં લાવે સોગઠાં,ધડી એકમાં પાટ;

નાના વિધની રમત રમે,ધડી એક હીડોળ ખાટ.

 

ધડ એકમાં ઢીગલી પોતિયા,રમતની હોડાહોડ;

હીડોળે હિંચવાને કાજે,રેશમ કેરી દોર.

ધમ ધમ ધુધરા ગાજે,ધુધરડીનો ધોર;

નાના વિધનું ગાણૂં ગાતાં,મધુર નીકળે શોર,

 

રમે જમે આનંદ કરે,પહેલા મંગલ ગાય રે;

જોવનવંતી થઈ છે ઓખા,મંદિર માળિયા માંયરે.