---

ઓખાહરણ-કડવું-૪૦ (રાગ-પરજ)

આપો આણી, એ વર મુને આપો હો આણી,

નીકર કાઢું મારો પ્રાણ, એ વર મુને આપો હો આણી. ટેક

 

મેં તો સ્વપ્ને દીઠો જે છોગાળો રે, તેની પાંપણનો છે ચાળો રે;

મારૂં મનડું હર્યું લટકાળે, તે વર મુને આપો હો આણી.

 

જેના દીર્ઘ બાહુ આજાન રે, મકરાકૃત કુંડળ કાન રે;

અંગ શોભે એ ભીને વાન, તે વર મુને આપો હો આણી.

 

જેનાં લક્ષણ વીસ ને બાર, મુને પરણી ગયો જે કાલ રે;

તેને વરસ થયાં દશ-બાર, તે વર મુને આપો હો આણી.

 

વરની લટકતી ચાલ રે, મને પરણી ગયો છે કાલ રે;

તેને ટપકું કીધું ગોરે ગાલ, તે વર મુને આપો હો આણી.

 

રાજે પીતાંબર પરીધાન રે, મુને કહેતો ગયો નહિ નામ રે;

ત્યારે ક્યાંથી સરે મારૂં કામ, તે વર મુને આપો હો આણી.

 

ચિત્રલેખા બોલી વાણ રે, સહિયર કેમ થઈ અજાણ રે;

બાઈ દ્વારિકા તે જાયે કોણ, તે વર મુને આપો હો આણી.

 

કોટ કાંગરે ચામુંડાય રે, છપ્પન કરોડ તે ચોકીમાંય રે;

ચક્ર ઝળહળતું ત્યાંય રે, મુને મારે હેલામાંય. તે વર મુને આપો હો આણી.