---

ઓખા શિવજી-ઉમિયાજીની મુલાકાતે જાય છે

ઓખાહરણ-કડવું-૨૮  (રાગ-ઢાળ)

હું હિમાચળનો ભાણે જ ભાઇ, ગણપતિ મારે વીર;

મહાદેવની પૂજા કરીએ, મન રાખીને ધીર.

 

ખેચરી ગતમાં ઓખા ચાલ્યાં, તેનો કહું વિસ્તાર;

સ્નાન કરીને કામનીએ તો, સજ્યા સોળ શણગાર રે.

 

નેપુર વાજે વિંછવા ગાજે, ઝાંઝરનો ઝમકાર;

માથે દામણી ઝુમણું ને, વળી ઉર એકાવળ હાર.

 

જડાવ ચુડલો ઝુલતી દામણી, દામણીએ ચકલીઓ ચાર;

પગે પાવલાં નેપુર વાજે. ઘુઘરીનો ધમકાર.

 

વાળે વાળે મોતી પરોવ્યાં. મોતી સેરો સોળ;

દરપણ લીધું હાથમાં ને, મુખે ભરિયા તંબોળ.

 

પકવાન થાળ મોતીએ ભરિયો, માંહે શ્રીફળ ફોફળ પાન;

આક ધંતુરો અગથીઓ, શંખાવલિ નિરવાણ.

 

આકાશમાર્ગે પક્ષિણી તે, વેગે ચાલી જાય;

ઇન્દ્ર કેરું વિમાન ચાલે, એવી તે શોભાય.

 

મહાદેવ ને પાર્વતી બેઠા, પાસા રમતા સાર;

મહાદેવ કહે છે પાર્વતીને, ઓ આવી કોઇ નાર.

સ્વામી કાંઇ ઘેલા થયા એ, બાણ તણી કુમાર;

હવે તું એમ જાણે છે, ને કરશે અંગીકાર.

 

પાર્વતીએ મન વિચાર્યું, હવે તો વંઠી વાત;

મહાદેવજીને કામી જાણી, લોચને દીધો હાથ.

 

ત્રીજું લોચન ઊઘાડ્યું, શંકરને લલાટ;

પાસે આવી ઓખા દીઠી, લજ્યા પામ્યા તાત.

 

તેણે સમે ઓખા આવી, ઉમીયાને લાગી પાય;

આવડી ઉતાવળી થઈ આવી, નહિ પામે ભરથાર રે.