---

ઓખા ગોર્યમાને ઠપકો દે છે

ઓખાહરણ-કડવું-૨૭   (રાગ-ઢાળ)

એક દહાડો ચિત્રલેખાને ઊંઘ આવી સાર;

વાસી પુષ્પે કરતી પૂજા. ઓખા તો નિરધાર.

 

એટલે ચિત્રલેખા જાગીને જુવે તો, વાત બની વિપ્રિત;

વાસી પુષ્પ ચઢાવ્યાં દીઠાં, થઈ રહી ભયભીત.

 

વાસી પુષ્પે પૂજા કીધી, નહિ પામે ભરથાર;

ભરથાર જો હું નહિ પામું, તું સાંભળ મોરી માય.

 

આ લે તારાં પૂતળાં, મારી પૂજે છે બલાય;

ઉપર પાણી રેડીએ તો, આફુરાં ધોવાય.

 

ઊંચેથી પછાડીએ. ભાંગી ભૂકો થાય;

તું આ લે રે તારાં પૂતળાં, મારી પૂજે છે બલાય.

 

પંદર દહાડા પૂજા કીધી, બોલાવ્યા નહિ બોલે;

તું તો બહેની કહેતી હતી જે, નહિ ગોર્યમા તોલે.

 

પકવાન પેંડા મેલિયે તો, કકડો કોઇ ન ખાય;

તું આ લે તારાં પૂતળાં, મારી પૂજે છે બલાય રે.

 

સાખી-

શિવના લીજે વારણાં, જેને નેત્રે બળ્યો કામ;

ત્રિપુરા દૈત્યને વિદારીઓ, હું તો કેમ મેલું શિવ નામ રે.

 

શિવ અખંડાનંદ જેણે ગંગાધારી શીશ;

ભાગીરથ તપથી ઊઠ્યા, હું કેમ મેલું તે ઇશ.

 

શિવ ભોળો સુએ સમશાનમાં, ચોળે ત્યારે રાખ;

માગે ભિક્ષા વ્રત, આપે તેને લાખ.